مَهیَه (مَهوَه)

مَهیه ( مَهوه ، مهیاوه) به عربی ( مِشاوَة ). از اقسام خوردنی‌های جویُم  و منطقه جنوب ایران می‌باشد. « مهوه » بروزن « قهوه » که گاهی « مهیاوه » یا « مَویُه » هم گفته می‌شود به گویش محلی، در تمام منطاق جنوب  به ویژه لارستان و روستاهای آن دیده می‌شود و از شهرت زیادی برخوردار است، و آن مایعی است به رنگ تیره مایل به خاکستری و بوی زننده‌ای دارد.

 فوائد غذائی مهوه

مهیه دارای فسفر و کلسیم وچربی زیادی است که همگی از ماهی بدست آمده‌است. مردم منطقه جنوب می‌گویند که فرمول مهیه یا (مهوه،مهیاوه) ابن سینا طبیب و دانشمند ایرانی و یا بقول بعضیها بزرگمهر وزیر انوشیروان تهیه نموده‌است، و معتقدند که خوردن مهیه که دارای خردل هم هست از ابتلاء به بیماری پوستی (پیس) جلو گیری می‌کند. گویا کلمه « مهیه »( مهیه  یا  مهیاوه ) در اصل از دو کلمه ماهی و آب مرکب بوده که (آوه) یا (أو) به گویش محلی بمعنای آب می‌باشد، یعنی آب و ماهی.

طرز مصرف مهیاوه

مهیه را داخل پیاله‌ای در سفره می‌گذارند ودر خوردن آن فقط قسمتی از نان را با آن خیس می‌کنند، طعم آن تند است ونمی توان زیاد خورد. به‌ویژه صبحها به جای پنیر از آن استفاده می‌شود. در بعضی اوقات در موقع پختن نان « مهیه » و روغن رویش می‌کنند و به آن « نون مهیه ای » می‌گویند، نان مهیه و روغنی که در این نواحی درست می‌کنند بسیار مشهور است.

طرز تهیه مهوه

ابتدا ماهی ساردین ریز بطول پنج تا ده سانتیمتر که بنام « هَشینه» معروف است که به لهجه محلی « مُوتُو » می‌نامند، پس از خشک کرده کوبیده و باجو برشته و خردل (در گویش محلی: خندل) برشته شده و کوبیده شده مخلوط نموده و مقداری نمک وآب به اندازه معینی به آن اضافه نموده که مایع نسبتاً روانی بدست می‌آید که همان «  مهیه » (مهیه ، مهیاوه) است. در بعضی جاها آن را جلوی آفتاب می‌گذارند تا خمیر شود که بوی زننده‌ای نیز پیدا می‌کند.